புல்லுக்கிறைத்த நீர்!

நடுவரசின் வரவு - செலவுத் திட்டம் 2008 – 2009

2008 – 2009 ஆண்டுக்கான நடுவரசு வரவு – செலவுத் திட்டத்தை ″மரபுப்படி″ பிப்ரவரி மாதம் கடைசி நாளில் தமிழகத்தைச் சேர்ந்தவரும் அமெரிக்க ஆர்வார்டு பல்கலைக் கழகத்தில் பயின்றவருமான ப.சிதம்பரம் பாராளுமன்றத்தின் முன் வைத்துள்ளார்.

பாராளுமன்றமும் அதில் வரவு – செலவுத் திட்டத்தை முன்வைத்து ஒப்புதல் பெறுவதும் ஐரோப்பாவில், குறிப்பாக பிரிட்டனில் உருவான நடைமுறைகளாகும்.

தமிழ்நாட்டில் கி.பி. 13 ஆம் நூற்றாண்டில், அதிராசேந்திரன் என்ற சோழ அரசனை மக்கள் கொன்று கோயில்களைத் தகர்த்து பார்பபனப் பூசாரிகளை வெட்டி வீசிப் புரட்சி நடத்தியதற்கு அடுத்த நூற்றாண்டில், பிரிட்டனில் அரசன் தான் விதித்த வரிகளுக்கு நாட்டு மக்களின் இசைவைப் பெற வேண்டும் என்பதற்காக நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளிலுமிருந்து பேராளர்களை வரவழைத்ததிலிருந்து இன்றைய பாராளுமன்ற மக்களாட்சிக்கு விதை ஊன்றப்பட்டது என்பர் வரலாற்று ஆசிரியர்கள்.[1] இதன் பொருள் அரசின் வரிவிதிப்புகளுக்கு மக்களின் இசைவைப் பெறுவதற்காகத்தான் பாராளுமன்றம் என்ற அமைப்பு தோற்றம் கொண்டது என்பதுதான். இதைத் தெளிவாகக் கூறுவதாயின் ஓர் அரசின் வரவுகள், செலவுகள் என்ற பணம் தொடர்பான அனைத்து நடவடிக்கைகளும் பாராளுமன்றத்தின் ஒப்புதலைப் பெற வேண்டும் என்பது பாராளுமன்ற மக்களாட்சியின் அடிப்படை. ஆனால் அரசே தொழில் - வாணிக நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடும் இன்றைய சூழலில் இது இயல்கிறதா?

எடுத்துக்காட்டாக பெட்ரோலியம் எனப்படும் கன்னெய்யம் முழுவதும் அரசின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளது. அதன் விலையை ஏற்றுவதும் இறக்குவதும்(இது ஒரு கற்பனை, உலக ″மக்களாட்சி″ நடைமுறையில் இவை போன்ற அடிப்படைத் தேவைப் பொருட்களுக்கு விலை இறங்குவது என்பது நடைமுறையில் இல்லாத ஒன்று) மிஞ்சிப்போனால் அமைச்சரவையில் முடிவு செய்யும் ஒன்றுதானே ஒழிய பாராளுமன்றத்திலோ அல்லது வ.செ.திட்டத்திலோ முடிவு செய்யப்படுவதில்லை. உலகச் சந்தை விலை மாறுபாடுகளால் உள்நாட்டிலும் மாற்றங்கள் வருகின்றன என்று கூறுவதும் கடந்த காலங்களில் பொருந்தி வரவில்லை. எனவே பாராளுமன்றத்தின் முன் வைக்கப்படும் வ.செ. திட்டத்திக்குப் புறம்பாக அரசின் வரவு செலவு நடைமுறைகளை இயலச் செய்வதாக பொதுமைக் கட்சியினர் தங்கள் அருஞ்செயல்(சாதனை) என்று மார்தட்டிக் கொள்வதும் ஆனால் உண்மையில் அமெரிக்காவின் நிகர்மை அனைத்துலகியத்தின் செயல்திட்டத்தின்படி ″ஏழை″ நாடுகளில் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டதுமான அரசுடைமையாக்கம் செயற்படுகிறது. இதன் மூலம் பாராளுமன்ற நடைமுறைகள் அனைத்துமே கேலிக்கூத்துகளாக இங்கு இழிவுபட்டு நிற்கின்றன. நிற்க,

இந்த ஆண்டு வரவு செலவுத் திட்டத்தில் அனைவராலும், குறிப்பாக ஊடகங்களால் ஊதிப் பெருக்கப்பட்டது உரூ.60ஆயிரம் கோடிக்கு வேளாண் கடன்கள் தள்ளுபடி என்பதாகும். ஆகா! உழவர் பெருமக்களின் துன்பங்கள் துயரங்கள் அனைத்துக்கும் இன்றோடு முடிவு கிட்டிவிடும் என்று எவரும் ஆறுதல் பெருமூச்சு விடவில்லைதான். இருந்தாலும் பணக்கார உழவர்களுக்குத்தான் ஆதாயம், ஏழை உழவர்களுக்கு இதனால் உண்மையான பயன் இல்லை என்று கூறுவதும் உண்மைதான். ஆனால் இதனை விடவும் கசப்பான உண்மை ஒன்று உண்டு. அது, இதனால் ஆதாயம் பெற இருப்பவர்களில் மிகப் பெரும்பகுதியினர் உழவர்களே அல்ல என்பதுதான்.

பொதுவாக வேளாண்மைக் கடன் என்பது குறுகிய காலக் கடன்களாக விதை, உரம், பூச்சிக் கொல்லிகள் என்ற வகையில் அறுவடை முடிந்தவுடன் விளைபொருளை விற்றுவிட்டுக் கடனை அடைப்பதாக இருந்தது. தொடக்கத்தில் வேளாண் விளைபொருள் உணவுத் தவசங்களின் விலையை முடிவு செய்யும் ஓர் அமைப்பாக வேளாண் விளைபொருள் விலை ஆணையம் உருவெடுத்து, உணவுப் பொருளை ஒரு மாநிலத்திலிருந்து இன்னொரு மாநிலத்துக்குக் கொண்டு செல்வதற்கு ஏன், வயலிலிருந்து வீட்டுக்குக் கொண்டு செல்வதற்குக் கூட தடைகள் ஏற்படுத்தப்பட்டு, உழவன் தன் விளைபொருளை எவரிடமும் விற்க முடியாமல் அரசு இசைவாணை(பெர்மிட்) வழங்கிய வாணிகர்களிடமே விற்க வேண்டும் என்ற நிலையும் இவ்வளவுக்கு மேல் இருப்பு வைக்கக் கூடாது என்ற தடையும் மான்குட்டியைச் சூழ்ந்து கொண்ட ஓநாய்களைப் போல் உழவனைச் சூழ்ந்து கடித்துக் குதறின. அவர்களுடைய எதிர்ப்புக் குரலை, அவர்களது ஓலத்தை அந்த ஓநாய்களுடன் சேர்ந்து கொண்டு எச்சிலுக்காக அலைந்து கொண்டிருந்த பொதுமைக் கட்சிகள் அமைத்த விவசாயத் தொழிலாளர் சங்கங்களாகிய நாய்களின் குரைப்புச் சத்தங்கள் எவர் காதுக்கும் எட்டாமல் அமுக்கின.

ஒழுங்குமுறை விற்பனைக் கூடம் போன்ற அமைப்புகளை உருவாக்கியது அரசு. இவை முற்றிலும் வாணிகர்களுக்கு உதவுபவையாயிருந்தன. உழவர்கள் தங்கள் விளைபொருளை நல்ல விலை கிடைக்கும் காலம் வரை இருப்பு வைத்திருந்து விற்பதற்கு இவை பயன்படும் என்று சொல்லப்பட்டது. ஆனால் நம் ஏழை உழவர்களால் வருவாய்த் துறையினரிடமிருந்து இவர் உழவர் என்று சான்று வாங்க முடியவில்லை. ஆனால் வாணிகர்கள் எளிதில் பொய்ச்சான்று பெற முடிந்தது. அத்துடன் இந்தக் கிடங்குகளில் இருப்பு வைக்கப்படும் தவசங்களுக்கு 75% விலையை முன்பணமாக அரசு கொடுத்தது. எனவே ஒரு குறிப்பிட்ட தொகையை மூலதனமாக வைத்திருக்கும் அரசின் இசைவாணை பெற்ற ஒரு வாணிகன் மீண்டும் மீண்டும் தானியத்தை ஈடாகவைத்து 1+ ¾ + 9/16+ 27/64 + 81/256 அதாவது 1, 1¾, 2 ⁵/₁₆, 2⁴⁷/₆₄, 3 ¹³/₂₅₆ அல்லது கிட்டத்தட்ட 3 மடங்கு தவசத்தை ஒழுங்குமுறை விற்பனைக் கூடத்தில் வாங்கிக் குவிக்க முடியும். நிலவுடைமையாளர்கள் தங்கள் விளைச்சலை அல்லது வாணிகர்கள் அதை வாங்கிப் பதுக்குகிறார்கள் என்று பொதுமைக் கட்சியினர் கூக்குரலிட்டதன் விளைவாகவும் அதனால் உழவன் எதிர்கொண்ட சிக்கல்களுக்குத் தீர்வு என்று சொல்லி மேற்கொண்ட நடவடிக்கைகளாலும் அரசே வாணிகனை உருவாக்கி அவனது மூலதனத்தைப் போல் இரண்டு மடங்கு பணத்தை அவனுக்கு முன்பணமாகக் கொடுத்து மூன்று மடங்காகப் பெருக்கி அதைக் கொண்டு தவசத்தை வாங்கி அவன் இருப்பு வைப்பதற்கும் கட்டமைப்புகளை உருவாக்கிப் பாரமரித்து வருகிறது. இந்தியா ″வேளாண்மை சார்ந்த″ நாடல்லவா? அதனால் இதற்கெல்லாம் தேவைப்படும் பணம் எங்கிருந்து வந்தது? இந்த உழவன் வயலில் சிந்திய உயிர்த்துளிகளிலிருந்தல்லவா? எவ்வளவு கருணை உள்ள அரசு?

இவ்வளவு வஞ்சகங்களையும் தாங்கிக் கொண்டு இந்திய உழவன் எப்படி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான் என்பது உரூ 60,000 கோடியையும் தாண்டிய ஒரு கேள்வி. இது இருக்கட்டும்.

இதில் வங்கியில் கொடுக்கப்பட்ட கடன் உழவனுக்குத்தான் கிடைத்ததா? உழவனிடம் பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு, அனைத்தையும் ஆட்சியாளர்களிடம் பறிகொடுத்து வெறுங்கையனாக நிற்கும் அவனிடமிருந்து எந்த வித்தையைக் காட்டி வங்கிகள் பணத்தை மீட்கும்? அதனால் நகைக் கடனாகத்தான் வங்கிகள் தங்கள் வேளாண்மைக் கடன்களைக் கொடுத்தன. தாங்கள் பொதுமக்களிடமிருந்து பெறும் வைப்புகளுக்குக் கொடுக்கும் வட்டியை விடக் குறைந்த வட்டியில் வேளாண்மைக் கடன் என்ற பெயரில் நகைக் கடனைக் கொடுத்ததால் எஞ்சிய வட்டியை அரசே வங்கிக்குக் கொடுத்துவிடும். இது சென்ற ஆண்டுவரை இருந்த நடைமுறை. இந்த முறை முதலுக்கே நாமம்தான். தள்ளுபடி செய்த கடனை வங்கிக்குச் செலுத்துவது பற்றி பண அமைச்சர் எதுவுமே கூறவில்லை. கடன் பத்திரங்களைக் கொடுக்கக் கூடும் என்று ஒரு பேச்சு. அவற்றை வைத்துக்கொண்டு தொன்னை பிடித்துத் தேநீர் ஊற்றிக் குடிக்கவா?[2] வங்கியை எப்படி நடத்துவது? நம் பொருளியல் மேதை ப.சிதம்பரம்தான் விடை கூற வேண்டும். இந்தக் கடன்களில் மிகப் பெரும்பான்மை உழவர்கள் அல்லாதவர்களுக்கு வழங்கப்பட்டவை என்ற உண்மையையும் நாம் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்.

வங்கிக் கடனால் உழவர்கள் தற்கொலை செய்யவில்லை; கந்துவட்டிக்காரர்களிடம் கடன் வாங்கியவர்கள்தாம் தற்கொலை செய்து கொண்டார்கள் என்றொரு பெருங்குரல் எதிர்த்தரப்பிலிருந்து எழுந்தது. உடனே வேளாண்துறை அமைச்சர் சரத்பவார், கந்துவட்டிக்காரர் கடன்களை அரசே செலுத்திவிடும் என்று திருவாய் மலர்ந்தருளியிருக்கிறார். இதைப் பயன்படுத்தி அவருக்கும் அவரைச் சார்ந்த ஒரு கும்பலுக்கும் அரசுப் பணத்தைக் கொள்ளை அடிக்கும் வாய்ப்பு ஒன்று கனிந்திருக்கிறது. குருவிப் பந்து[3](கிரிக்கெட்) விளையாட்டில் கிடைப்பதை விட பெருமளவில் இது இருக்கும். இப்போது துணிச்சலாக அவரது கட்சியை அனைத்திந்திய அளவில் வளர்த்துவிடலாம்!

உழவனுக்குக் கடனெல்லாம் தேவையில்லை, அவனைப் பிணைத்து வைத்திருக்கும் விலங்குகளை அகற்றினால் போதும் என்று ஆட்சியிலிருக்கும் பெரிய தலைகளுக்கு தெரியாதா?

அறிவியல் இயக்கம் வைத்திருக்கும் திருவாளர் குருமூர்த்தி அவர்களுக்குத்தான் இவையெல்லாம் தெரியாதா? (தினமணி 09-03-2008 அரசியல் அரங்கம் பார்க்க.) அவருக்குத் தெரியும். ஆனால் வெளியே சொல்லமாட்டார். சொன்னால் அவரது கட்சி(பா.ச.க.) ஆட்சிக்கு வரும் போது விடை சொல்ல வேண்டியிருக்குமே!

இவர்களின் நோக்கம் உழவர்களைக் காக்க வேண்டுமென்பதல்லவே! வேளாண்மையை துண்டு துக்காணி நிலங்களில், காலங்கடந்துபோன உத்திகளில் நடைபெறுவதிலிருந்து விடுவித்து பெருந்தொழிலாக, குறிப்பாக, பன்னாட்டு நிறுவனங்களின், அம்பானி வகையறாக்கள் போன்றோரின் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவர வேண்டும் என்பதல்லவா? அதற்காக ஏழை உழவர்களை ″அகற்றுவதற்கு″ இதைவிடச் சிறந்த வேறு வழியிருந்தால் நம் ஆட்சியாளர்களுக்குக் கூறுங்களேன்! அதற்கு முன் எதற்கும் நம் பொதுமைத் தோழர்களை ஒரு சொல் கலந்துகொள்ளுங்கள். அவர்களுக்குத்தான் ″நந்திகிராம பட்டறிவு″ உண்டே. அதிலிருந்து மேம்பட்ட உத்தி எதையாவது சிந்தித்து வைத்திருக்க மாட்டார்களா?

உள்ளூர் விசைகள் பெருங்கொண்ட வேளாண் பண்ணைகளை உருவாக்கும் வாய்ப்பை நிலச் சீர்த்திருத்தம், நில உச்சவரம்பு, வருமானவரி என்ற பெயர்களில் அழித்துவிட்டு இப்போது அயலாருக்கு விலைபேசி உள்ளூர் மக்களைக் கொன்று குவிக்கும் இவர்களுக்கு எதிர்காலம் என்ன தண்டனை கொடுக்கும்?

நெல்லுக்கு இறைத்த நீர் வாய்க்கால் வழி ஓடி புல்லுக்கும் ஆங்கே பொசியுமாம். அவ்வை கூறினாள். இங்கு நெல்லுக்கு என்று சொல்லி புல்லுக்கு மட்டும் நீர் பாய்ச்சியிருக்கிறார்கள் இந்தியாவை ஆளவந்தவர்கள்.

அடுத்து நம் கவனத்துக்கு வரவேண்டியது இந்தியப் பொருளியலின் வேரில் வெந்நீரை ஊற்றும் வருமானவரி. 1998 – 99 ஆம் ஆண்டு வ.செ.திட்டத்தில் வரி இல்லா வருமானம் உரூ 50 ஆயிரமும் வரையறைக் கழிவுகள் 25 ஆயிரமுமாக இருந்தவை இப்போது உரூ 1.5 இலக்கமாக ஆகியுள்ளதை உயர்வு என்று கொள்ள முடியவில்லை. இந்த இடைவேளையில் பண மதிப்பு வீழ்ச்சி பெருக்கல் ஏறுவரிசை(Geometrical Progression)யில் சென்று கொண்டிருக்கும் சூழலில் இந்த தொகை உண்மையில் முன்பிருந்ததைவிடக் குறைவுதான் என்று உறுதியாகக் கூறலாம் .

மொத்த வரவில் வருமான வரி 15% என்று கூறப்பட்டுள்ளது. இது நம்பும்படியாக இல்லை. நமக்கு ஐயம் என்னவென்றால் நம் ஆட்சியாளர்கள் ″சுக்ராம் வாய்ப்பாட்டை″ப் பயன்படுத்தி தங்கள் ஊழல் வருவாய் அனைத்துக்கும் ″வரி″ செலுத்திவிட்டு நல்ல பணம் ஆக்கிவிட்டார்களோ என்பதுதான். அம்பானிகள் கூட தாங்கள் பல்வேறு ஏமாற்று நடவடிக்கைகளால் சேர்ந்த பணத்தில் வரியைக் கட்டிவிட்டு சொத்து மதிப்பை உயர்த்திக் கொண்டார்களோ என்று தோன்றுகிறது.

வருவாயில் கடன் 14%உம் செலவு வகையில் கடனுக்கான வட்டி 21%உம். கடன் வாங்கியும் வட்டியைச் செலுத்தப் போதாத நிலை. இன்னும் சரியாகச் சொன்னால் செலவினத்தில் வருவாயுடன் பற்றாக்குறையையும் சேர்க்க வேண்டும். மொத்த வரவு 6,17,597 கோடியில் 14% என்பது உரூ 86,464 கோடி. மொத்தச் செலவு 7,50,884 கோடியில் 21% என்பது 1,57,686 கோடி. இவ்வாறு கடன் வாங்கும் தொகையைப் போல் கிட்டத்தட்ட இரண்டு மடங்கு வட்டியாகச் செலுத்துகிறோம் என்பது விளங்கும். நாடு விளங்குமா?

இங்கு அரசு வாங்கும் கடன்களைப் பார்ப்போம். அவற்றில் உள்நாட்டுக் கடன்கள் எனப்படுபவை பணமாகச் செலுத்துபவை. ஆனால் வெளிநாட்டுக் கடன்களும் உலக வங்கி, ஆசிய வளர்ச்சி வங்கி போன்ற உலகக் கடன் நிறுவனங்களும் வழங்கும் கடன்கள் பணக் கடன்கள் அல்ல. அவற்றில் மிகப் பெரும்பான்மையும் காசாகக் கைமாறுவதில்லை. அனைத்தும் பண்டங்களின் பரிமாற்றமே.

நம் நாட்டில் இறக்குமதியாகும் முகாமையான பண்டங்கள் போர்த் தளவாடங்களும் கன்னெய்யமுமே(பெட்ரோலியமுமே). ஏறக்குறைய இரண்டு இலக்கம் கோடி உரூபாய் அளவுக்கு அவற்றின் இன்றைய மொத்த மதிப்பு. போர்த்தளவாடங்கள் வாங்கத் தேவைப்படும் அயல் செலவாணிக்கு இணையான உரூபாய் மதிப்பிலான தொகையை வரவு – செரவுத் திட்டத்தினுள் வரும் பாதுகாப்புக்கான ஒதுக்கீட்டிலிருந்தும் அந்தக் குறிப்பிட்ட கடன் நிறுவனங்களின் திட்டம் என்ற பெயரில் உள்நாட்டில் நடைபெறும் பல்வேறு திட்டங்களிலிருந்தும் எடுத்துக் கொள்கின்றனர். ஆனால் என்னவோ அந்தக் கடன் நிறுவனங்கள் பெரிய மனது வைத்து நமக்கு இலவயமாக எல்லாவற்றையும் செய்வது போன்று நம் நாட்டு அரசுப் பொறியின் மீது பலவகையான கெடுபிடிகளைக் காட்டி உண்மைகளை அதனுள் புதைக்கப் பார்க்கின்றனர் நமது ஆட்சியாளர்களும் கடன்வழங்கு நிறுவனங்களும். ஆனால் மேலிடங்களுக்கு நிறையவே ஆதாயங்கள் உள்ளன.

இந்தக் ″கடன்″ வாங்குவதிலும் திருப்பிச் செலுத்துவதிலும் கொள்முதல் விலையையும் விற்கும் விலையையும் கடன்வழங்கு நிறுவனமே முடிவு செய்கிறது. நடப்பிலுள்ள சந்தை விலைக்கும் இந்த விலைகளுக்கும் நமக்கு இழப்பு வரும் வகையிலும் கடன் நிறுவனத்துக்கு கொள்ளை கொள்ளையான ஆதாயம் வரும் வகையிலும் ஏற்றத்தாழ்வு உண்டு. அதாவது நாம் வாங்கும் போது சந்தை விலையை விடப் பல மடங்கு கூடுதலாகக் கொடுக்கிறோம். விற்கும் போது சந்தை விலையின் ஒரு சிறு விகிதத்தைத்தான் பெறுகிறோம். எடுத்துக்காட்டாக 1990 ஆம் ஆண்டு சர்க்கரை கிலோவுக்கு உரூ10/- ஆக இருந்த போது சர்க்கரைப் பாகை கிலோவுக்கு வெறும் தொண்ணூறு காசுகளுக்கு நாம் ஏற்றுமதி செய்தோம். இந்தக் கொள்ளைக்கும் மேலாக வட்டி செலுத்துவது என்பது நினைத்துக் கூடப் பார்க்க முடியாத கயமை. அதாவது உரூ.12363.83 கோடி மதிப்புக்கு நம் நாட்டின் புதுப்பிக்க முடியாத, புதுப்பிக்கத் தக்க மூலப் பொருட்களையும் அவற்றிலிருந்து செய்யப்பட்ட பண்டங்களையும் கள்ள விலைக்கு அதாவது திருடர்கள் திருட்டுப் பொருட்களை விற்பதை விடவும் குறைவான ஒரு விலையில் விற்கப் போகிறார்கள், இந்த ஆண்டுக்குள் மட்டும்.

இவை எதுவும் நம் கண்ணுக்குப் படக் கூடாது என்பதற்காக அரசியல்வாணர்களும் ஊடகங்களும் பொய்யான உரூ. 60,000 கோடி வேளாண் கடன் தள்ளுபடியை ஊதி ஊதிப் பெருக்கிப் பெருக்கிக் காட்டிக் கொண்டிருக்கின்றனர். ஆக, ஏழை உழவர்கள் பெயரில் எவரெவரோ உரூ 60,000 கோடியைக் கொள்ளை அடிக்கத் திட்டமிட்டாயிற்று.

உலக வங்கியை முதன்மையாகக் கொண்ட பெருங்கடன் நிறுவனங்களுடன் உரூ.12363.83 கோடிகள் கடனையும் வட்டியையும் செலுத்துவதற்கான அயற் செலவாணியை ஈட்டுவதற்கென்று பண்டங்களைக் கடத்திப் பங்கு போடுவதென்று திட்டமிட்டாயிற்று.

கல்வித் துறையினருக்கென்று என்ன செய்துள்ளார் ப.சிதம்பரம் என்று பார்ப்போம்.

சென்ற ஆண்டை விட இந்த ஆண்டில் கிட்டத்தட்ட 6,000 கோடி உரூபாய்கள்(34,400 - 28,674) கூடுதலாக ஒதுக்கியுள்ளனர். இது பணமதிப்பு வீழ்ச்சியை ஈடுசெய்யவே போதாது என்று தோன்றுகிறது. சரி, கிடைத்த பணத்தை வைத்து என்ன செய்வார்கள்?

தொடக்கக் கல்வியில் ″அனைவருக்கும் கல்வி″(″சர்வ சிக்சா அபியான்″ என்று வாசுபேயி ஆட்சிக் காலத்தில் பெயர் சூட்டப்பட்டது) என்றொரு திட்டம் உள்ளது. இதை வைத்துக்கொண்டு பள்ளிகள் இல்லாத இடங்களில் பள்ளிகளைத் திறந்து ஆசிரியர்களை அமர்த்தி கட்டடங்களைக் கட்டுவார்கள் என்று நினைத்தீர்களாயின் நீங்கள் ஒரு முழு முட்டாள். அடித்தட்டு மக்கள் கல்வியே கற்றுவிடக் கூடாது என்று நம் தெய்வத் தந்தையர் காட்டிவிட்டுச் சென்ற தங்கத் தடத்தை, ஒன்றரை நூற்றாண்டு ஆட்சியில் ஆங்கிலேயன் கலைத்துவிட்டுப் போன அந்த அரிய பாதையை அப்படியே அழிய விட்டுவிடுவார்கள் நடுவிலும் விளிம்பிலும்(மாநிலங்களிலும்) ஆள்கின்ற நம் அறத்தின் காவலர்கள் என்று நீங்கள் கற்பனை கூட செய்யத் துணியலாமா?

அப்படிப்பட்ட முட்டாள்தனங்களிலெல்லாம் நம் ஆட்சியாளர்கள் ஈடுபட்டுவிடவில்லை. ஊருக்கு ஊர் தொடக்கப்பள்ளி ஆசிரியர்களைத் திரட்டிப் பயிற்சி அளிப்பார்கள். பார்வையற்றவன் இன்னொரு பார்வையற்றவனுக்குப் பாதை காட்டுவது போல் எங்கிருந்தோ வந்த ஒருவர் ″ஆய்வுரை″கள் நிகழ்த்துவார். அவருக்கு அதற்கென்று கட்டணம் உண்டு. பயிற்சி பெறுபவர்களுக்கு உண்டியும் படிகளும் உண்டு.

கட்டடங்களும் கட்டுவார்கள். ஒரு பள்ளிக்குக் கூடுதல் கட்டடம் தேவையா என்று பார்த்துக் கட்டுவது முட்டாள்களின் செயல். எந்தப் பள்ளிக்கூடத்தில் கட்டடம் கட்ட இடம் இருக்கிறதோ அங்கு கட்டுவது கல்வியாளர் செயல்!

சரி, இந்தக் கட்டடத்தையாவது முறைப்படி மதிப்பிட்டு பொறியாளர் மேற்பார்வையில் செய்வார்கள் என்று எதிர்பார்க்கும் முட்டாளா நீங்கள்? ஏமாந்து போவீர்கள்! இத்தனை சதுர அடி, இத்தனை உரூபாய் என்று தில்லியில் இருந்துகொண்டு கூறுவார்கள், என்ன செய்வீரோ, தலைமையாசிரியரே உம் சமர்த்து!

ஆமாம்! பயிற்சி கொடுக்கிறார்களே அதை எப்படி நடைமுறைப் படுத்துகிறார்கள்? என்னய்யா இது! கிறுக்குத்தனமாக எல்லாம் கேள்விகள் கேட்டுக் கொண்டு? கல்வி மாநில அதிகாரம் அல்லவா? அவர்கள் உரிமையில் நாங்கள் தலையிடுவோமா? அதுவேறு, இதுவேறு, ஆமாம்!

உயர்கல்வி என்பது இதை விட உயர்வானதாகத்தானே இருக்க வேண்டும்! அப்படித்தான் இருக்கிறது. பாராட்டுவோம்! நிறைய கருத்தரங்குகள், மாநாடுகள் நடக்கும். போக்குவரத்துச் செலவு, தங்கும் இடம், இருக்கைப்படி, கட்டுரை படிக்கும் படி, மரக்கறி உணவினரா, புலால் உணவினரா நீங்கள்? கற்பனை செய்யமுடியா தரத்தில் உணவு. அப்புறம் கட்டுரைகளை நூலாக வெளியீடு. அதை அப்படியே மறந்து விட வேண்டும். ஆனால் பதவி உயர்வு, கல்வி அமைப்புகளில் பதவி பெறல் என்பவற்றுக்காக, ஒரு குறிப்பிட்ட கல்வியாளர் பங்கேற்ற கருத்தரங்குகளின் எண்ணிக்கைக்கு, படித்த கட்டுரைகளின் எண்ணிக்கைக்கு, கட்டுரைகள் வெளிவந்த புகழ் பெற்ற இதழ்கள் என்ற பட்டியலுக்கு கணக்குக் காட்ட இவை கட்டாயம் உதவும்.

அது மட்டுமா, பல்கலைக் கழகத்தில் ஆய்வு நூல்கெல்லாம் வெளியிடுவதைப் பொறுத்த வரையில் அவற்றில் பணி புரிவோருக்கு மட்டுமே அறிவின் மொத்தக் குத்தகை. ஆதலால் வெளியிலுள்ளோர் எழுதிய குப்பைகளை எல்லாம் பொதுப் பணத்தில் வெளியிட்டு வீணடிப்பதில்லை என்பதில் நாங்கள் மிக உறுதியாயிருக்கிறோம் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.

என்னங்க இது, ஒரே அடியாகத் தாக்குகிறீர்களே? நம் நாட்டில் கல்வி கற்றவர்கள் உலகெலாம் புகழ்க்கொடி பறக்கவிடுவதைச் சோற்றினுள் பூசணிக்காயை மறைப்பதுபோல் மறைக்கப் பார்க்கிறீர்களே என்று நீங்கள் ஆத்திரமாகக் குமுறுவது தெரிகிறது. இந்த ஆங்கிலர்கள் செய்த கொடுமையால் விளைந்த கேடு இது. அதைச் சீர் செய்து நின்று நிலைத்துவிட்ட பழைய பார்ப்பனர்களையும், தலையெழுத்து என்ன செய்வது, இந்த ஐம்பதாண்டுக் காலத்தில் புதிதாக உருவாகிவிட்டு இன்னும் பூணூல் அணியத் தொடங்காத புதிய பார்ப்பனர்களின் பிள்ளைகளையும் தேற்றிக் கரையேற்றுவதற்கென்று கூடுதலாக இந்த ஆண்டில் 6000 உயர்தர ″மாதிரி″ப் பள்ளிகள் தொடங்க உரூ. 650 கோடி ஒதுக்கியிருக்கிறோமே பார்க்கவில்லையா?

ஐயா, ஊரக மக்கள் நலனுக்காக என்ன செய்யத் திட்டம் உள்ளது?

தெரியாதா? பத்து ஆண்டுகளுக்குமேல் தொடர்ந்து பேரவைக் கட்சியின் தலைவராக இருந்து அருஞ்செயல் புரிந்தவர் சோனியா காந்தி. எங்கோ இத்தாலியில் பிறந்து இந்திய ஆளும் குடும்பத்தில் வாழ்க்கைப்பட்டு, ஊழ்வினையை என்னவென்று சொல்ல, மாமியாரும் கணவரும் அவரவரும் சொல்லி வைத்ததுப்போல ஆட்சியிலிருக்கும் போதே வன்கொலையாய் மாண்டுவிட வருங்கால மன்னனுக்கு மங்கம்மாவைப் போல காப்பாட்சியாளராக விளங்குவதை விடவா இது ஓர் அருஞ்செயல் என்று நீங்கள் கேட்பது காதில் விழுகிறது. இதோ என் மறுமொழி, வாழ்க பாரதம்! வாழ்க மக்களாட்சி! அத்தகையவரது கனவுத் திட்டமாக உரூ 16,000 கோடியில் ஊரக வேலைவாய்ப்புத் திட்டம் வகுக்கப்பட்டுள்ளதே! அரைச் சாண் அகலத்தில் 2½ அடி ஆழத்தில் (அப்போதுதான் நிறைய கான்கீரீட் போட முடியும்) சாய்க்கடைகளும் மூன்றரை அடி அகலத்தில் சாலைகளும் கண்ட இடங்களிலெல்லாம் செம்முந்துக் கான்கிரீட்டில் போட மலைகளை ஒவ்வொன்றாக உடைத்தும் ஆறுகளிலுள்ள மணலை எல்லாம் கொட்டியும் அமைத்துக் கொண்டிருக்கிறோமே! நம் குடிமக்கள் கண்டபடி எல்லாம் வீசும் குப்பைகள் தடுக்க கழிவுநீர் தேங்கி எழும் நறுமணத்தில் ஊரக மக்களெல்லாம் மனமும் அறிவும் மயங்கி இருக்கையில் அங்கு பெருகி வழியும் கொசுவளம் கடிப்பது எப்படித் தெரியும்?

ஆமாம் இதையெல்லாம் வடிவமைக்க பொறியாளர் யாரும் கிடையாதா? யாரது பொறியாளரா? அவர்கள் எல்லாம் எதற்கு? தேவையே இல்லை! எங்க ஐ.ஏ.எசு. கலெக்டர் துரைக்கு இதெல்லாம் தெரியாதாக்கும். இப்போதானே அவரைப் பார்த்து கவனிச்சி கைகுலுக்கி விட்டு வருகிறேன்!

நீங்க இப்படியெல்லாம் கேள்விகள் கேட்டுக்கொண்டிருந்தால் எப்படி? போன தேர்தலில் நாங்கள் எல்லாரும் எங்கள் கட்சியும் சும்மாவா அவ்வளவு பணம் செலவு செய்தோம்? அப்புறம் அடுத்த தேர்தலுக்கெல்லாம் சேர்க்க வேண்டாமா?

இனி, இறுதியாக, வரி விதிப்பு என்று கூறுகிறார்களே அதைப் பார்ப்போம். சாணக்கியன் எனப்படும் கவுடில்லியன் கூறியிருக்கிறானாம், அரசானது பூவிலிருந்து வண்டு தேனை உறிஞ்சுவது போல் பூவுக்கு நோவாமல் வரியைத் தண்ட வேண்டுமாம். பூவுக்கு வலிக்குமா என்று நமக்குத் தெரியவில்லை. இயான் பிளமிங்கைக் கேட்டுப் பார்ககலாம். அவருடைய புதினம் ஒன்றில் சேம்சு பாண்டு இதே கேள்வியைக் கேட்கிறார் தன் காதலியை நினைத்துக் கொண்டு. அது கிடக்கட்டும் சாணக்கியனிடம் வருவோம். அரசின் வருவாய்க்குத் கள் வாணிகத்தையும் பரத்தைத் தொழிலையும் அரசு மேற்கொள்ள வேண்டும் என்று சத்திரகுப்த மெளரியன் காலத்தில் செயல்படுத்தினானாம். பண்டை இந்தியா என்ற தலைப்பில் தமிழில் மொழி பெயர்த்து நியூசெஞ்சரி புத்தக நிலையம் வெளியிட்டுள்ள டி.டி.கோசாம்பியின் நூல் கூறுகிறது. இவ்வளவையும் செய்துவிட்டு சந்திரகுப்தன் போகிற வழிக்குப் புண்ணியம் தேடி சமணத்தில் சேர்ந்துவிட்டான்.

நம் ஆட்சியாளர்கள் தவறாமல் இந்த இரண்டு தொழில்களிலும் ஈடுபட்டு வருகிறார்கள். இரண்டாவது தொழில் எப்படி என்கிறீர்களா? அது தான் சுற்றுலா! வெளிநாட்டுக்காரர்களுக்குக் கூட்டிக் கொடுக்கும் தொழில்தானே அது?

வரி விதிப்பை விட்டு விலைமகளிரின் வரிப்பாடல்களைக் கேட்கச் சென்றுவிட்டோம். பொறுத்தருள்க.

மக்களை நோகடிக்காமல் தண்டுகின்ற வரியை மறைமுக வரி என்றும் அவர்களைத் துன்புறுத்தி ஆட்சியாளர்கள் தங்கள் அதிகார வெறியையும் ஆட்சித் தினவையும் பணப் பசியையும் ஊழல் உறுத்தலையும் தணித்துக் கொள்ளப் பயன்படுவது நேரடி வரிகள் என்றும் கூறுவர். அதிலும் மிகக் குறிப்பாக வருமான வரி. நிலவரி, சொத்துவரி, போன்றவை திட்டவட்டமான அளவைகள், தரப்படுத்தல்கள் கொண்டு உறுதியான தளத்தில் நிறுவப்பட்டவை. சுங்க வரி என்பது ஓரளவு சரியாக மதிப்பிடத்தக்கதாகும். ஆனால் வருமான வரியை மதிப்பிடுவது இயலாதது என்றே கூறிவிடலாம். அதையே காரணமாக வைத்து வீட்டினுள் பகல் கொள்ளையர்கள் போல் புகுந்து வாயில்களில், ஏன் புகைபோக்கியில் கூட ஆட்களை நிறுத்தி, தொலைபேசிகளை முடக்கி, கட்டிலை, மெத்தையைக் கிழித்து பேழைகளையும் பெட்டிகளையும் சுவர்களையும் தளங்களையும் உடைத்துப் பார்க்கும் காட்டுவிலங்காண்டித்தனமான ஒரு வரிவிதிப்பை நாகரிகம் படைத்ததாகக் கூறப்படும் 21ஆம் நூற்றாண்டு உலகில் தொடர வேண்டுமென்பது எந்தப் பகுத்தறிவு அல்லது மக்களாட்சியின் பால் பட்டதென்று எமக்கு விளங்கவில்லை.

பண்டைத் தமிழ் இலக்கியங்களில் வரும் பொற்கைப் பாண்டியனின் கதை பண்டைத் தமிழர்கள், அவர்களது எல்லாக் குறைகளையும் மீறி மனித உரிமைகளை குறிப்பாக, மக்களது தனி வாழ்க்கையில் தலையீடு குறித்த ஓர் உயர் பண்பை எவ்வாறு போற்றினர் என்பதற்குச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. கணவன் வெளியூர் சென்ற வீட்டில் ஆடவன் குரல் கேட்க, கதவைத் தட்டிய அரசன் உள்ளிருப்பவன் ஊர் திரும்பிய கணவன் என்பதறிந்து மறுநாள் முறையீடு வந்ததும் கையை வெட்டிக் கொண்டான் என்ற இந்த நிகழ்ச்சிக்கு ஈடாக மனித வரலாற்றில் ஒன்றைக் கூட கூற முடியாது. ஒருவேளை இது கற்பனையாகவே இருக்கட்டும். இப்படி ஒரு கற்பனை செய்வதற்கும் ஒரு பண்பாட்டுப் பின்புலம் வேண்டுமே! நம் பொதுமைத் தோழர்களிடம் கேட்டால், கழகக் கால இறுதியில்தான் தமிழர்கள் ″இனக்குழு″ நிலையிலிருந்து நாகரிகக் கட்டத்தின் நுழைவாயிலில் கால் வைத்திருந்தார்கள் என்பார்கள்.

நேர்மையாளர்களான மார்க்சுக்கும் ஏங்கெல்சுக்கும் இந்திய மரபுகளை ஆழமாகப் பயில வாய்ப்பிருந்திருந்தால், இவர்கள் ″இனக்குழு″ என்று குறிப்பிடும் குக்குலக் காலத்திலேயே நாகர்கள் எனும் குக்குலத்தைச் சேர்ந்த தெக்கன், காலன், இயமன் முதலியோர் வானியலின் அடிப்படையை நிறுவிவிட்டனர் என்பதை அறிந்து மனிதனின் நாகரிக வளர்ச்சியைப் பற்றி வேறு வகை முடிவுக்கு அவர்கள் வந்திருப்பர். அப்படி வந்திருந்தால் இன்றைய பொதுமைத் தோழர்களில் பலர் அந்தப் பக்கமே எட்டிப் பார்த்திருக்க மாட்டார்கள். மார்க்சியமும் உலகமும் தப்பியிருக்கும்.

காட்டுவிலங்காண்டிகள் கூட எண்ணத் துணியாத வகையில் மதிப்பீடு செய்வதற்கென்று குடிமக்களை இழிவுக்கும் கொடுமைக்கும் ஆட்படுத்தும் வருமான வரியை நம் தோழர்கள் அதுவொன்றே புரட்சிக்கு வழி என்று கூறுவதை நம்மால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஆனால் அதை மறுத்துப் பேசும் நாகரிக உணர்வுள்ள ஒரு ஒற்றை அறிவு″சீவி″ கூட இல்லையே என்பதைத்தான் நாம் இங்கு சொல்ல வந்தது.

இந்த நிலையில் நம் பண அமைச்சர் மறைமுக வரிகளைக் குறைத்துவிட்டு காட்டுவிலங்காண்டித் தனமான நேரடி வரிகளை கூட்டியிருப்பது நம்மை ஆளும் அரசியல் சட்டம் சுட்டும் நாகரிக வளர்ச்சிக் கட்டத்தைத் தெளிவுறக் காட்டுகிறது.

வரி விதிப்பைப் பற்றிய ஓர் அடிப்படைக் கேள்வி. ஏன் அனைத்து வரிகளையும் ஒரே குறிப்பிட்ட விகிதத்தில் வைத்திருந்தால் என்ன? ஒரு வேளை வரி வருமானம் போதாமல் இருந்தால் ஒட்டுமொத்த வரி விகிதத்தையும் உயர்த்தினால் போதுமே!

அதுபோல் அந்த ஒட்டுமொத்தமான விகித்ததில் மாற்றம் ஏற்படுத்துவதாய் இருந்தால் அதை முன் கூட்டியே மக்களுக்கு விளக்கிவிடலாமே! ஏன் கமுக்கமாக வைத்திருக்க வேண்டும்?

ஓகோ, பணக்காரர்களுக்குக் கூடுதல் வரி விதித்து ஏழைகளைக் காப்பாற்றுகிறோம் என்கிறீர்களா? ஆமாம், செல்வத்தைப் படைப்பவன் அடித்தட்டு மனிதன் தானே, பணக்காரனுக்கு வரிவிதித்தால் அதைக் காட்டி அதைவிடக் கூடுதல் ஒரு மடங்கு ஏழையைப் பணக்காரன் சுரண்டி விடுவானே! தோழர்கள் பரிந்துரைத்த வருமான வரியை இதுவரை வந்த அரசுகள் முடிந்த அளவு காட்டுவிலங்காண்டித்தனமாகத் தண்டியும் இரு கோடியில் உள்ளோருக்கும் இடைவெளி விரிந்து கொண்டிருப்பது நடந்திருக்கக் கூடாதே!

அதுபோல் அந்த ஒட்டுமொத்தமான வரி விகிதத்தில் மாற்றம் ஏற்படுத்துவது எப்போதாவது தேவைப்பட்டால் அதை முன்கூட்டியே மக்களுக்கு விளக்கிவிடலாமே? வாணிகர்கள் விலையை ஏற்றிவிடுவார்கள், பதுக்கிவிடுவார்கள் என்பது கையாலாகாதவன் சொல் அல்லவா?.

இப்படி வரிகளைக் கமுக்கமாக மாற்றும் போதும் அது ″எப்படியோ″ தொடர்புடைய துறையினருக்கு மட்டும் தெரிந்து அப்பண்டங்களைப் பதுக்கிவைத்துக் கொள்ளையடிக்கிறார்களே, அது எப்படி?

இன்னொன்று, வ.செ. திட்டத்தை அவையின் முன் வைக்கும் போது உள்ள சில வரிகளை இறுதியில் குறைக்கவோ அல்லது முற்றிலும் விலக்கிக் கொள்ளவோ செய்கிறார்கள். ஆனால் வ.செ. திட்டத்தை அமைச்சர் படித்த உடனேயே குறிப்பிட்ட துறையினர் விலைகளையோ கட்டணங்களையோ உயர்த்தி விடுகிறார்கள். வரிவிதிப்பைக் குறைக்கவோ அல்லது நீக்கவோ செய்த பின்னர் உயர்த்திய விலை அல்லது கட்டணம் மட்டும் குறைவதில்லை. இது என்ன மாயமோ? நம் ஆட்சியாளர்களுக்கு இவற்றை எல்லாம் புரிந்துகொள்ளும் அறிவில்லையா, அல்லது நமக்கா?

உண்மையான காரணம் என்னவென்றால் ஆட்சியாளர்களுக்கு, குறிப்பாக பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் முறைப்படி வாதிட்டு, ″ஒதுக்கீடுகளை″ மாற்ற, திருத்த இடம் கொடாமல் வரவு – செலவுத் திட்டம் நிறைவேறும் கடைசி அரை நாள் தவிர கத்தி, கூச்சலிட்டு ஒத்துழைக்க வேண்டுமானால் அவர்களைக் கவனிக்க வேண்டாமா? அதற்கு தொழில் – வாணிகத் துறைகளைச் சேர்ந்த ஒவ்வொரு தரப்பினரும் பணத்துறையுடன் ″இடைகழியாட்டம்″(lobbying) நடத்த வேண்டாமா? அதற்குத்தான் ஒவ்வோர் ஆண்டும் வரி வீதங்களை, ஒவ்வொரு இனத்துக்கும் வேறு வேறாக மாற்றிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். இந்த ″இடைகழியாட்டம்″ பற்றி நம் பண அமைச்சரே குறிப்பிட்டுள்ளார். (பார்க்க தினமணி 14-6-1998.)

ஒரேயடியாக நம் பண அமைச்சரை இப்படிக் குறை கூறிவிட்டாயே என்று கேட்கிறீர்களா? தப்புதான். அவர்தான் என்ன செய்வார், மக்களாட்சி என்ற ஒய்யாரமான பெயரில் வாக்குப் பெட்டி அரசியலில் இப்படித்தான் செய்ய முடியும், செய்ய வேண்டும். சரியாகத்தான் செய்வேனென்று அடம்பிடிக்கும் எந்தப் பயலும் அந்த இடத்துக்குப் போக முடியாது.

இருந்தாலும் நம்மால் சொல்லாமல் இருக்க முடியவில்லை. கடந்த சில பத்தாண்டுகளாக பாராளுமன்றக் கூட்டங்களில், அதுவும் குறிப்பாக வ.செ. திட்ட அமர்வில் பண அமைச்சர் திட்ட அறிக்கையைப் படித்து முடித்த பின்னர் திட்டமிட்டுச் சொல்லிவைத்தது போல் கூச்சலும் கொந்தளிப்பும் உருவாகி கடைசி நாள் முற்பகல் வரை தொடரும். ஆனால் அதற்குப் பிறகு அனைவரும் நல்ல பிள்ளைகளாய் வ.செ.திட்டம், பணச் சட்ட வரைவு ஆகியவற்றை நிறைவேற்றுவதற்கு கை உயர்த்துவதற்கு மட்டும் தடங்கலிராது. அண்மைக் காலங்களில் பிற அமர்வுகளும் இவ்வாறுதான். கடைசி நாளின் இறுதி மணித்துளிகளில் தீர்மானங்களைப் படிக்கக் கூட நேரமின்றி அவற்றின் எண்ணிக்கையைச் சொல்லி நிறைவேறியனவாக அறிவிப்பது மிக இயல்பான நடைமுறையாகிவிட்டது. பஞ்சாயங்களுக்கும் நாடாளுமன்றத்துக்கும் இன்று இதில் உள்ள அடிப்படை வேறுபாடு, பஞ்சாயத்தில் எழுத்தர் தீர்மானங்களை நிகழ்வுக் குறிப்பேட்டில் எழுதி அதை எடுத்துக்கொண்டு ஒவ்வோர் உறுப்பினர் வீட்டுக்கும் சென்று அவருக்கு உரிய பங்கை ″வெட்டி″ கையெழுத்து வாங்கி வருகிறார் எனபதுதான்.

வெண்சுருட்டுக்கு வரி விதித்திருக்கும் கொடுமை பார்த்தீர்களா, ஏழை குடிக்கும் எளியவற்றுக்கு வரியாம் என்று கேட்கிறீர்களா? பாட்டாளிகள் கள்ளச் சாராயம் குடிக்கக் கூடாது என்று விடாப்பிடியாகப் போராடி அனைவரும் நல்ல சாராயம் குடிக்க வைத்து அவர்களது வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்திய இடது பொதுமைக் கட்சியின் கூட்டணி அரசு, தப்பு தப்பு அணைப்பிலிருக்கும் அரசு செய்தது சரிதானே! இதன் மூலம் பாட்டாளிகளின் வாழ்க்கைத் தரம் உயர்வது உங்களுக்குப் புரியவில்லையா? அல்லது பிடிக்கவில்லையா? உங்களைப் பாட்டாளியரின் எதிரி என்று முத்திரை குத்திவிடப் போகிறார்கள். இன்னொன்று, இந்த வரியைப் பற்றியே பேசிவிட்டு மற்ற வரிகளைக் கவனிக்கமாட்டார்கள் என்பதை நீங்கள் கவனிக்கவில்லையே!

விற்பனை வரியைக் குறைத்திருக்கிறார்களாம். ஆனால் பண்டப் பரிமாற்ற வரி என்ற புது வரியை அறிமுகம் செய்திருக்கிறார்கள்.

மக்கள் நலத் திட்டங்கள் என்ற பெயரில் உதிரிகளாக பல பத்தாயிரம் கோடிகள் ஒதுக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இதை வைத்துத்தான் இந்த வ.செ. திட்டத்தைத் தேர்தல் வ.செ. திட்டம் என்று எதிர்க் கட்சிகள் குற்றம் சாட்டின. மருமகள் உடைத்தால் பொன் குடம்!

ஆனால் இந்த நலத் திட்டங்களுக்கு எந்த வரைமுறையும் இல்லாமல் போய்விட்டது. ஒரு பயனாளிக் குழுவுக்குப் பத்து முனைகளிலிருந்து உதவிகள். ஆனால் அவை அனைத்தையும் பெறுவது அந்தக் குழுவில் ஒரு மிக மிகச் சிறு கூட்டம்தான். ஆட்சியாளர்களைப் பொறுத்தவரை தாங்கள் செய்ததை விளம்பரப்படுத்தி மக்கள் குழுக்களிடையில் பகைமையை மூட்டுவது ஓர் ஆதாயம் என்றால் ஒதுக்கீட்டில் தங்களுக்கென்று பெரும்பகுதியை ″ஒதுக்கி″க்கொள்வது உண்மையான ஆதாயம். சிறுபான்மையருக்கு என்று நலத் திட்டம் தனியாக ஒதுக்கிவிட்டார்கள் என்று பா.ச.க. உரக்கக் கூச்சல் போடுகிறது. இதில் அதற்கு உண்மையில் ஆதாயம் இருக்குமா? குசராத்து வாய்ப்பாடு அப்படியே எல்லா இடங்களிலும் செல்லுபடியாகுமா?

அனைத்து மக்களுக்கும் ஒரே அடிப்படையில் பயனளிக்கத் தக்கவாறு நல்ல முறையில் திட்டமிட்டு செயல்முறையில் நன்கு கண்காணிக்கப்பட்ட நலத்திட்டங்கள்தாம் நமது தேவை. அதை நடைமுறைப்படுத்த இன்றைய நம் ஆட்சியாளர்களால் இயலுமா என்ற கேள்விக்கு நம்பகமான ஒரு விடை நமக்கு இல்லை.

ஒய்யாரக் கொண்டையிலே தாழம் பூவாம் அதன் உள்ளே இருக்கிறது ஈரும் பேனும்

இன்னும் கூறவேண்டியது நிறைய இருக்கிறது. வரிகளைப் பற்றியே வரிவரியாகக் கூறலாம். தமிழினி ஆசிரியர் இடமில்லை என்று கையை விரித்துவிட்டார். இருந்தாலும் ஒரு குறளைக் கூறி முடித்து விடுகிறேன், ஏனென்றால் திரு.ப.சிதம்பரம் ஒவ்வொரு முறை வ.செ. திட்டம் படிக்கும் போதும் ஒரு குறளையும் ஒரு பெருமகனாரின் சொல்லையும் மேற்கொள் காட்டுவாராம். ″சிதம்பரமும் மேற்கோள்களும்″ என்ற தலைப்பில் தினமணி ஒரு செய்தியை 01-03- 2008 அன்று தந்துள்ளது.

என் பங்குக்கு நம் நாட்டுச் ″சொலவடை″ ஒன்றை மேலே தந்துவிட்டேன். அடுத்து குறள், ஒன்றுக்கு இரண்டாகவே தருகிறேன்!

வேலொடு நின்றான் இடுஎன் றதுபோலும்
கோலொடு நின்றான் இரவு

அல்லற்பட்டு ஆற்றாது அழுதகண் ணீரன்றே
செல்வத்தைத் தேய்க்கும் படை.

இரண்டாவது குறளுக்குப் பொருள் தெளிவு. முதல் குறளுக்குக் கொஞ்சம் சிக்கல்.

ஆட்சி அதிகாரத்தோடு வரி தண்டுவதற்கு நம் வீட்டு வாசலில் வந்து நிற்கும் அரசுக்கும் அல்லது அரசு அதிகாரிக்கும் செல்லும் வழியில் துப்பாக்கியைக் காட்டி மறித்துக்கொண்டு நிற்கும் வழிப்பறிக்காரனுக்கும் வேறுபாடு இல்லையாம். ஆக, அவர் காலத்திலும் இப்படிப்பட்ட அரசர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள் என்று தோன்றுகிறதே!

(சிற்சில திருத்தங்களுடன் இக்கட்டுரை தமிழினி ஏப்பிரல்-2008 இதழில் வெளிவந்துள்ளது.)

அடிக்குறிப்புகள்:

[1] Dynamic Europe – A Background of Ferment and Change – British Constitutionalism – C.F.Strong, Hodder and Stoughton Ltd, University of London, London 1945.

[2] குமரி மாவட்டத்தில் ′இத வச்சிக்கிட்டு கூப்பனி கோரி குடிக்கவா?′ என்று கேட்பார்கள். கூப்பனி=கூழ்ப் பதநீர் – காய்ச்சிய பதநீரில் கருப்புக்கட்டிக்கு முந்திய பதம், கோருதல்=முகத்தல்

[3] கிரிக்கெட்(cricket) என்ற ஆங்கிலச் சொல்லுக்கு ஒரு குருவி அல்லது பூச்சி என்பது பொருள். தமிழ்நாட்டில் ஊர்ப்புறங்களில் மிக அண்மைக் காலம் வரை விளையாடப்பட்டு இன்று கிரிக்கெட்டால் அகற்றப்பட்டுள்ள விளையாட்டு ″கெட்டிப்புள்″, ″கட்டாம்புள்″ எனப்படுவது. புள் என்ற சொல்லுக்கு குருவி என்பதே பொருள். இவ்விரண்டு விளையாட்டுகளிலும் பொதுவான பல கூறுகளைக் காணமுடியும்.